Kto odpowiada za znaki drogowe?

Znaki drogowe to istotny element, którego zadaniem jest usprawnienie poruszania się uczestników ruchu na drodze. Znaki drogowe skłaniają kierowców do podejmowania działań zgodnych z obowiązującymi przepisami ruchu drogowego.

Obecnie, w Polsce wyróżnia się dwa rodzaje znaków drogowych: znaki drogowe pionowe (tarcze, tablice ustawione obok drogi) oraz znaki drogowe poziome (linie, napisy oraz znaki graficzne umieszczone na nawierzchni drogi).

W jaki sposób wygląda procedura umieszczania znaków na drodze i kto jest za to odpowiedzialny?

Znaki drogowe – podstawa prawna

Jeśli chodzi o kwestie prawne, to zagadnienia dotyczące stosowania znaków drogowych opisano w akcie prawnym: Rozporządzenie Ministrów Infrastruktury oraz Spraw Wewnętrznych i Administracji w sprawie znaków i sygnałów drogowych. W rozporządzeniu tym dokonano m.in. charakterystyki znaków nakazu, zakazu oraz informacyjnych oraz przedstawiono obowiązujące w Polsce znaki drogowe w formie graficznej.

Kiedy znak drogowy nie jest ważny?

Przede wszystkim, taka sytuacja ma miejsce wówczas, gdy dany znak drogowy nie znajduje się w rozporządzeniu bądź nie spełnia wymogów w nim zawartych (ma on złą barwę, rodzaj czcionki, jest ustawiony w niewłaściwej odległości od jezdni itd.).

W takim przypadku dany znak drogowy nie zobowiązuje kierowców do przestrzegania go. Można zatem przyjąć, iż w takiej sytuacji stanowi on jedynie ozdobę drogi. Oczywiście, taka sytuacja nie zwalnia uczestników z ruchu z konieczności rozważnego poruszania się po drodze.

Ustawianie znaków drogowych – zasady

Zasady ustawiania znaków drogowych reguluje wspomniane już rozporządzenie. Przede wszystkim, znak drogowy pionowy powinien być umieszczony po prawej stronie jezdni, a jeśli dotyczy wszystkich pasów ruchu na danej drodze – należy go umieścić nad drogą. Z kolei znak drogowy poziomy powinien umieszczony na tym pasie ruchu, którego bezpośrednio dotyczy.

Ważna jest także odległość pomiędzy znakami. W przypadku dróg o maksymalnej dopuszczalnej prędkości powyżej 90 km/h minimalna odległość między znakami to 50 metrów, z kolei w przypadku dróg o dopuszczalnej prędkości powyżej 60 km/h – 20 metrów. W pozostałych przypadkach wymagana minimalna odległość wynosi 10 metrów.

Podczas ustawiania znaku na drodze należy także pamiętać o tym, że na drogach z poboczem nie wolno umieścić znaku bliżej niż 0,5 metra od krawędzi drogi. Z kolei znaki na drogach ulicznych mogą znajdować się w odległości nie mniejszej niż 0,5 metra, lecz nie większej niż 2 metry od krawędzi drogi. Jeśli chodzi o wysokość znaku – dolna krawędź znaku może być ustawiona na wysokości co najmniej 2 metrów od poziomu drogi (w przypadku chodnika na obszarze zabudowanym limit ten wnosi 2,2 metra).

Kto stawia znaki drogowe?

Zgodnie z obowiązującym prawem, za takie czynności, jak stawianie znaków oraz ich konserwacja, odpowiedzialne są następujące organy (zarządcy dróg):

drogi gminne – wójt, burmistrz lub prezydent miasta,
drogi powiatowe – zarząd powiatu,
drogi wojewódzkie – zarząd województwa,
drogi krajowe, autostrady – GDDKiA (Generalny Dyrektor Dróg Krajowych i Autostrad.
Wniosek o ustawienie znaku drogowego

Gdzie powinien być złożony wniosek o ustawienie znaku drogowego? Jest to zależne od rodzaju drogi.

W przypadku drogi publicznej należy zgłosić się do np. do starosty powiatowego bądź prezydenta miasta.

Jeśli zaś mamy do czynienia z drogą prywatną – decyzja o ustawieniu danego znaku drogowego zależy od zarządcy/właściciela danej drogi (informacje o zarządcach dla poszczególnych dróg przedstawiono powyżej).

We wniosku tym należy zamieścić m.in. określenie znaku, jaki powinien być postawiony zdaniem wnioskodawcy na drodze oraz uzasadnienie prośby (np. chęć zapewnienia bezpieczeństwa na drodze itd.)

Niezależnie od rodzaju drogi, należy stosować znaki drogowe zgodne z rozporządzeniem, a decyzja w sprawie umieszczenia znaku drogowego powinna być rozpatrzona na podstawie warunków na danej drodze, nasileniu ruchu itd.

Legalizacja znaku drogowego jest konieczna, bowiem za ustawianie znaków drogowych (poziomych lub pionowych) we własnym zakresie i bez pozwolenia, jest według prawa wykroczeniem, za które grozi mandat, a w skrajnych sytuacjach nawet ograniczenie wolności.

Znaki drogowe na drogach niepublicznych – co należy wiedzieć?

Interesującą kwestię stanowi oznakowanie drogi na drogach niepublicznych, do których należą m.in. drogi wewnętrzne.

W przypadku dróg wewnętrznych (są nimi np. drogi znajdujące się na prywatnych osiedlach mieszkaniowych czy pętle autobusowe) sposób oznakowania należy do obowiązków właściciela drogi. Taki stan rzeczy oznacza, że znaki drogowe (takie, jak np. znak zakazu parkowania), mogą zostać umieszczone na drodze wewnętrznej według woli właściciela, który ma w tej kwestii swobodę działania. Uczestnicy dróg wewnętrznych powinni stosować się do oznakowania na drodze wewnętrznej.

Warto przy tym pamiętać, że stosowane przez właściciela drogi prywatnej oznakowanie powinno odpowiadać wymogom zamieszczonym w rozporządzeniu.

Ponadto, to właściciel drogi prywatnej ponosi wszelkie wydatki z tytułu ustawienia na niej znaku drogowego (koszt ustawienia znaku na drodze to z reguły koszt od kilkudziesięciu do kilkuset złotych plus koszt montażu przez profesjonalną firmę).